miércoles, 26 de mayo de 2010

The end of maiden trip

Las cosas, por muy buenas que sean, no durarán para siempre, todo tiene fecha de caducidad aunque te empeñes en decir que ese yogur no está malo, que aunque caducó hace quince días aún se puede comer. Yo de ti no lo haría, tal vez un día de estos, habrá uno que te siente mal.


Y bien, hace meses, exactamente el 20 de Febrero, Jero y su banda nos hicieron cantar como nadie en Capitol.Y nadie también, supongo, creería que estaba disfrutando del antepenúltimo concierto de los Sunday Drivers en Galicia, y tal vez también uno de los últimos que dieron hasta que cierren el FIB 10 con su Do it, On my mind, Often, Guerrilla, y demás.



Tras salir 3 veces más despues del supuesto final de la actuación, el concierto terminó, y allí nos quedamos esperando a que salieran para hablar con ellos. Con suerte pillamos a Lyndon Parish y muy majo él, entre otras cosas nos dijo que esperaba que lo hubiéramos pasado bien, porque en poco tiempo se separarían. Y ahí está, una pena, sinceramente, ya que a mi parecer era uno de los mejores grupos del indie nacional. 18 de Junio en Coruña, en el Playa Club, y 19 de Junio en la sala Mondo en Vigo, disfrutad los que vayáis, ya que yo estaré en Francia en un sitio dejado de la mano de Dios, entre alemanes y austríacos!




Y esta es la carta de despedida escrita por Jero:
Lo único que sin duda es este texto es difícil de escribir.

Para algunos será tarde, para otros pronto, quizá una sorpresa, quizá no, para algunos será innecesario y para otros indispensable, para otros algo triste, para otros nada… y como es imposible contentar a todo el mundo, este anuncio llega cuando y como puede. Lo siento por los descontentos. Os vuelvo a asegurar que es la cosa más difícil que he escrito jamás.

El motivo es que nos hacen tantas veces la pregunta que casi ya ni duele. Y sólo porque sabemos que hay gente a la que le importa y que nos suplica una aclaración, aquí la contestamos. Pienso que uno no se acostumbra a importarle tanto a otros, con lo bonito que es. Nos parece algo irreal; y no es falsa modestia. También que qué difícil y qué vergüenza da escribir sobre uno mismo, como si fueras el centro del mundo. Eso hace aún más difícil escribir y en parte explica la tardanza. Perdón también a quien le resulte tarde. Tendemos a pensar "qué más les da" o "a nadie le importa". Nos solemos poner en los ojos de aquel al que le da igual. Perdón también al que le dé igual. Pero la verdad es que muchos de vosotros habéis vivido nuestra aventura con la misma ilusión que nosotros y muy de cerca, y os importa. Por eso y por esos.

El día 17 de julio, en Benicassim, daremos nuestro último concierto. No habrá más conciertos y no habrá más discos.

La inevitable siguiente pregunta que nos hacen es ¿por qué?. Otra pregunta normal es ¿y por qué no lo habéis dicho antes? Y hay más preguntas posibles. Cientos. E incluso elucubraciones y raros rumores hemos oído; gracias por la atención, pero son casi todos falsos o insensatos. E indoloros.

Espero que sirva como respuesta a algunas de esas preguntas esta reflexión.

Pienso que todos tenemos una inconsciente curiosidad que roza el morbo y es, como muchas cosas inconscientes, peligrosa. Alguien ha muerto ¿de qué ha muerto? Su novia le ha dejado ¿por qué? Los porqués y los dequés no son tan importantes, en serio, y no creo que aporten. Lo importante es si le querías y se lo demostraste y si, aun sin novia, le sigues queriendo. Y la línea entre lo explicable y lo íntimo no puedo cruzarla. Y creo que hay que respetarlo.

Escribiré en voz alta cosas que no necesito, por si alguien sí… Todos los que formamos o hemos formado este grupo nos amamos con locura; fuimos antes, somos y siempre seremos grandes amigos. No existen problemas personales entre nosotros, aunque no somos personas iguales. Nos lo pasamos bien tocando y ningún plan alternativo es un motivo.

Hay cosas que se acaban sin una explicación única y clara. Incluso cosas bonitas. Y de haberla no la diría. Por supuesto que está meditado y comparado, sopesado y reflexionado, despedazado, visto con otros mil ojos; es una duda que ofende. Nos va bien en un mundo difícil. Etcétera. Sólo diré que hacer música, para muchos, no es comparable a casi nada y que necesita de una serie de incentivos, de motores o como se quiera llamar, indispensables y únicos. Y que o existen o no existen. No se pueden inventar ni buscar, ni se trabajan ni se intercambian por otros. Y me parece bien que seamos honestos. No podemos hacer música sin eso. Por otro lado, la vida y las cabezas son complejas. Y un grupo son varias vidas y varias cabezas, con lo que la complejidad crece. Finalmente, algo obvio: no todo el mundo es feliz con lo mismo.

Una última cosa que quizá haya que explicar es que no nos gustan los homenajes. Y mucho menos hacérnoslos nosotros mismos. Quiero decir: lo que nos llena y es realmente bonito es que vengáis a vernos, que nos sigáis, pero sin aditivos, porque sí. No porque ya nunca más. Es como deberían ser los homenajes: en vida y sin que el homenajeado sepa que lo es. Nos habéis hecho muchos ya. No habrá concierto de despedida ni nada similar.

Por otro lado, qué maravilla y qué suerte.

Ha sido la mejor experiencia de nuestras vidas. Y me arriesgo a decir que lo será.

La lista de agradecimientos es inmensa. No se puede explicar con palabras lo agradecidos (y lo asombrados) que estaremos siempre por haber coincidido con gente tan generosa; mucha gente no pidió nada a cambio de ayudarnos cuando no había nada y tampoco pidió cuando empezó a haber. Sabemos que lo sienten como nosotros.

Nuestras familias, que sufrirán más que nosotros.

Miguel Corral, su grupo.

Nuestros amigos, que nos sufrirán.

Gente del pasado.

En fin, sabéis quiénes sois.

Y para acabar, acabar por el principio, que sois vosotros. Gracias. Gracias por todo. Algunas veces nos habéis dicho que nuestra música os hace felices. Es algo precioso que nos habéis devuelto con creces.

Gracias a todos de corazón, gracias por llegar hasta aquí abajo.

O hasta aquí arriba.

Un fuerte abrazo.

Jero

jueves, 20 de mayo de 2010

Cuando estés en vena


Pues si, a una semana de su concierto en Capitol y tras dejar el instituto sin carteles del evento cada vez que los cuelgan en el tablero, acabo de enamorarme de Quique González. Y bien, tendré que apretar para poder escuchar "Salitre" en directo. Gracias Marta.


Aquí queda una
http://www.youtube.com/watch?v=D7wBt8njklQ

martes, 18 de mayo de 2010

Entrevista The Homens 9/04/10

Ben, pasados uns cantos meses dende aquel concerto dos Homens no Zona Zero , aquí deixo a entrevista que conseguín facerlles para a revista do instituto. Do melloriño son estes mozos, tanto a nivel musical como persoal. Todo xenial, exceptuando que o Meixonfrío queda no cú do mundo. Matemos todos a Pepiño Blanco.




Martin Wu, Roi, Xocas e Cristovo son The Homens, a banda compostelá de Powerpop que chega co seu novo traballo “Cuarta Potencia”, disfrutade:

-The Homens, por que ese nome?

M- Por chiste.

X- Nin por chiste foi.

R- Realmente os nomes case sempre se poñen porque che soa ben, pero a nós nos facia gracia porque tamén cando empezamos cantabamos cancións en galego, cancións en inglés e era unha mezcla un pouco das dúas cousas. “Homens” e homes en portugués, foi un pouco a gracia de que estivera en inglés e en portugués ó mesmo tempo.

- Sodes un grupo relativamente novo, pero xa con antecedentes musicais. Como surxiron The Homens?

M- Xa non somos tan novos (risas).Pois mira, Roi tocaba en grupos de garage, Xocas mais eu tocabamos en grupos en plan hardcore, e creo que a finais de 2004 xuntámonos para tocar o que facemos máis ou menos agora,un pouco diferente, porque sempre vas buscando o que che apetece en cada momento…

X- Coindiciamos todos no mesmo local de ensaio, na Casa Xurásica.

R- Si, había un círculo ahí de músicos, bueno un sitio donde se xuntaban moitos músicos e moita xente así, que viñan dunha pandilla, da xente do Castiñeiriño, que é un barrio de Santiago co que nos sentimos moi identificados, e alí cuadramos os tres e empezamos a facer esta historia.

X- E despois incorporamos a Cristovo, que o coñecimos nun bar (risas).

T- Ai, eu pensei que fora nunha biblioteca (risas).

R- Eu coñecía a Cristovo de tempos inmemoriais, de tocar por ahí adiante e un día vímonos en Porriño e preguntoume: “oes, coñeces algún grupo que queira un teclista ou tal..?” e eu díxenlle “bueno, vente por alí”, sen pensalo demasiado e xa se quedou.

X- Un cuarto de horiña no local, firmamos un contrato blindado, e fumos tomar uns callos (risas).

-Polo que teño entendido, non vos dedicades por completo ó grupo. Como se leva iso de compaxinar o traballo coa música?

M- Eu fun periodista deportivo, agora afortunadamente deixei ese submundo e dedícome a outras cousas, pero son periodista. Cristovo é enxeñeiro de parques eólicos, Xocas é productor e xestor cultural, Roi é diseñador gráfico e Tomás é o único que se dedica profesionalmente á música, realmente e o único que sabe disto (risas).

Compaxinámolo como podemos. Outra xente xoga ó fubito e nós facemos rock and roll e non sei se é máis creativo ou non que xogar ó fubito, pero e que eu o fubito non sei xogar, bueno, coa dereita si, coa esquerda non (risas).

-Influenciados polo hardcore e o postpunk, que vos motivou para rematar facendo powerpop?

X- Eu creo que divertirnos e deixar un pouco tamen de tocar outras cousas.

R- Non, cando empezas sempre te amarras a algo, saes dun estilo ou hai algo que nese momento e o que che gusta moito e que te divirtes facendo iso, e nós collimos a parte máis lúdica do powerpop, o rollo máis divertido. Pero logo ten o punto de que lle podes meter o que queiras, que segue sendo powerpop e non é tampouco un estilo tan pechado coma outros. Podes facer moitas cousas e o powerpop é unha etiqueta como tan amplia… pero nós tampouco queriamos montar unha banda de powerpop. Fixemos isto porque nos gustaba pero o que escoitabamos son rollos completamente distintos a iso. Empezou por ahí e logo a cousa foi evolucionando cara un sonido supoño que máis persoal, pero non somos nós tampouco moito da etiqueta e de sentirnos identificados con certos movementos.

-Nalgunhas das vosas cancións moita xente consegue apreciar unha clara influencia dos Planetas, credes que é certo? En canto a gustos musicais, que adoitades escoitar?

M- Nos cremos que fagamos o que fagamos, pero o que fagamos, eh? Ou sexa, se nos grabamos un día pola noite arroutando , vaise dicir” Eses son como los arrotos de Jota” (risas). Que che vou dicir… A min os Planetas gústanme moito, son un grupo moi importante, sempre me gustou moito, desde que empezamos pero…eu non lle vexo tanta relación.

X- A todo o mundo os compararon cos Planetas, quero dicir, a Triángulo de Amor Bizarro cando saíron “Son los nuevos Planetas”, os Nova Vulcano cando saíron “Son los nuevos Planetas”, é unha comparación que todo o mundo fai, porque son un icono digamos do pop indie. Pero bueno, haberia miles de grupos os que sí que nos parecemos moitísimo.

R- E respecto aos gustos musicais… Mira, Cristovo está escoitando un grupo que se chama Queens Of The Stone Age, a Eagles of Death Metal e tamen a Them Crooked Vultures (risas). Polo demais, depende, non sabería dicirche. E que realmente somos un grupo así a nivel persoal bastante eclécticos, pero ultimamente falamos de grupos como Nova Vulcano, Spoon,os Novedades Carminha, ou os Samesugas...

M- Creo que todos escoitamos moitas cousas moi distintas. Porque se só escoitas The Eagles of Death Metal (risas) pois a túa vida sería un inferno, non? E iso, hai cousas que che gustan máis, cousas que che gustan menos pero non te podes cerrar a nada. Se a min o que máis me gusta e Bach! (risas).

-Tendo en conta o continuo conflicto sociolingüistico entre galego e castelán, o feito de facer musica en galego algunha xente considérao como moi “indie”. Que opinades sobre isto?

R- Eu opino que non somos nada indies.

X- Non, ó contrario.

R- Aparte non teño nada claro que é iso do indie, paréceme unha entelequia, agora todo o mundo é indie. O indie é unha cuestión que hoxe en día ten máis que ver co mainstream que co que realmente é a música independente. A música independente son os grupos que se autoproducen os discos, que andan tocando por ahí e que andan comendo bocadillos.

X- Hoxe o 90 ou o 98% os grupos funcionan así, quero dicir, coa historia das novas tecnoloxias e de Internet, co abaratemento dos custos de grabación , coa mellora tecnolóxica… hoxe todo o mundo e independente.

R- Hoxe o indie é o que sale na Rock Deluxe, ese é o indie. Hai que facer un cursillo, e ter flequillo.

M- E respecto do que preguntabas do idioma... Nós cantamos no que boamente podemos, cantamos no idioma no que falamos habitualmente e é a nosa opción,ou sexa, nós non damos leccións a nadie de nada. Cada un ten a súa postura.

R- Si, respectamos ó resto e todo iso, pero parecenos moito máis natural cantar na lengua que empregamos habitualmente.

-Co videoclip da cancion Calamar, realizado por Roi Fernández e Isaac Cordal, conseguistedes un premio o mellor videoclip na V edicion do festival de Cans, e tamen quedastedes finalistas no Musiclip 2008. Cada movemento da cabeza de Martiño supoñia uns 15 debuxos, non pareceu doado facer o videoclip. Como foi o proceso?

M- O video creo que debe de durar dous minutos e pico, que é o que dura a canción. Son mil debuxos feitos a rotulador, un a un, cun proxector…Nós realmente fumos unha tarde a xunto deles, fixemos un pouco o tonto, e con iso eles montaron o video que quixeron, que é unha marabilla. Pero vamos, o do video e deles, eles fixeron o que quixeron.

- Tra-los vosos dous EPs #1 e #2, e o larga duración Tres, o cal foi escollido como segundo mellor traballo do 2007 pola Sono-Tone, chega Cuarta Potencia, un novo disco cunha nova incorporación ó grupo que ben se pode apreciar nel. Dicídeme, como definiriades Cuarta Potencia?

R- Cuarta potencia é un disco que sale así dunha situación de mosqueo xeral coas cousas que estaban pasando no mundo e co que nos rodea e non sei, saiu ahí un disco enfadado.

X- E despois a nivel de sonido creo que chegamos a un punto que tres era como algo inicial, e isto como que é un pouco máis traballado e máis onde queriamos estar. Despois, a incorporación de Cristovo deunos pé a poder facer moitas máis cousas que antes non faciamos, e nese sentido, está un pouco máis logrado.

- Monte Moriah é unha das que máis me gusta do voso último traballo, contádeme a historia da canción.

M- É a historia dun tio que esta completamente zumbado pola relixión, como moita xente que esta zumbada por esas historietas, ó mellor saíu por iso, pero bueno,tampouco te creas.

-Facédeme unha lista das que considerades as vosas 5 mellores cancións.

R- Eu intentei facer esa lista nos bares, bueno, nos bares e na miña casa tamén, e son incapaz.

T- “Te vas con cualquiera” é unha, “Arde o monte” dos Redullos é outra (risas)

M- Eu creo que iso depende do día. Cada día diríache 5.

A mellor canción da historia do rock and roll é “Da Doo Ron Ron” das Crystals, no ano 63 producida por Phil Spector, esa, ou “Be my baby” das Ronettes producida polo mesmo un mes despois. Esas son as mellores cancións da historia do rock and roll, e de ahí, todo foi costa abaixo (risas)

C- A min do último, “Perfecto” é a que máis me gusta.

X- A min tamén depende do día, e do momento do concerto.

R- Sí, depende, depende do momento.

-“Non é o final, é só o principio de algo máis”. Cando poderemos disfrutar de ese algo máis?

M- Pois mira, de momento estámonos trasladando de local de ensaio e vendo como queda para ensaiar. O local no que ensaiábamos tiróunolo abaixo o Ministerio de Fomento para facer unha vía do AVE por alí.

X- Pepiño Blanco, apunta ahí, Pepiño Blanco.

M- Estanos levando mogollón de tempo trasladarnos, ou sexa, que de momento estamos un pouco vagos, pero cando volvamos a darlle ó clic…

R- Temos ganas. A idea é que cando teñamos local, a saco, xa o falamos así a ver se faciamos algo este ano, non sei, un EP ou algo, grabar temas novos… E que realmente nós vamos moi lentos, sacamos disco...cada dous anos e pico.

M- Os Planetas sacanos en anos pares e nos en anos impares(risas)


Andrea Vázquez Carneiro




viernes, 14 de mayo de 2010

O relato de Uxía e o Courel ( por Andrei Quintiá Pastrana)


Unha tarde de Sol.

Vai unha calor do demo.
Unha abella zumba ao meu carón coma se fósemos colegas e, eu, que son amigo de dialogar déixolle as cousas claras. “Non, tía. Eu son republicano, renego da túa raíña. Raíñas fóra, meu. República a tope” Pero segue zumbando allea á linguaxe articulada, ignorando que hai un mundo fóra da súa miserable vida, e iso ponme nervioso.
Collo unha herba, chúchoa e comeza a saír ese zume agreo que pouco a pouco vai tinguindo as miñas papilas gustativas.
Cuspo.
Busco a tentas un caramelo no meu peto, pero non o atopo e maldigo á insoportable abella pola miña angustia, fágoa culpábel do meu infortunio.
E penso na abella.
Penso no seu zunido. Penso na herba de zume agreo.
Penso que deberían acabar con todas as molestas abellas zumbantes do mundo.
Penso que vai unha calor do demo.
Penso que o ceo está baleiro.
Tómbome.
Saco un pito, e logo un chisqueiro. Acendo o pito e dou unha calada. Cando expiro solto o fume contaminando o aire puro da Serra do Courel.
Tapo os ollos coas mans para que o sol non me queime a retina. Sigo enchendo os pulmóns de veleno e escoito uns pasos.
É Uxía que senta á miña beira.
Di “Ola”, fala un pouco e pregúntame se non teño calor. Odio que a xente pregunte cousas obvias e non lle respondo. Dígolle que teña coidado coa abella e ri. Ten un sorriso precioso, pero non o vexo porque estou tapando os ollos coas mans. Protexo os ollos do sol coas mans. Pero de todos os xeitos sei moi ben como é, e non preciso vela.
Uxía é unha rapaza atractiva, loura, alta.
Todos os tíos están tolos por ela, pero a min non me atrae, se cadra porque aínda é unha nena. Aínda así recoñezo a súa beleza.
Ten os ollos da súa nai. As mans de seu pai, e as pernas, din na aldea, eran as da súa defunta avoa. En cambio o nome vén, non da familia, se non do poeta. Uxía criouse con poemas de Uxío. Uxía mamou versos de Novoneyra. Porén non chegou a coñecelo. Eu si. Os da miña quinta si. Sentabámonos ao seu redor e el contaba algunha das súas historias, ou recitaba algún dos seus poemas. Pero Uxía era da xeración dos novos e non tivo ocasión, aínda que sempre foi unha gran amante da súa literatura. E foron os versos de Uxío os que acordaron nela o interese pola poesía. Lía poesía todos os días e con cada poema espertaba nela o desexo de buscar o amor
Lembro que cando Uxía fixo os dezaseis anos fuxiu cun estranxeiro nove anos maior ca ela. O americano. Mais, dous días despois os seus pais recibiron unha chamada dende o aeroporto de Madrid. Foron buscar unha filla leda e espelida e trouxeron unha ánima en pena. Por desgraza non soubemos nada do que pasara, xa que non dixo ren. Non dixo literalmente ren ata cousa de hai un ano, cando tornou outra vez a rir, a ondear os seus cabelos louros. E outra vez volveu bailar nas festas.
Tornou a sorrir cando a miraban disimulados os rapaces.
Tornou a deitarse na herba fresca orballada mirando o infinito ceo.
Tornou a acender a radio e escoitar música.
Tornou a falar coa xente.
Tornou, en definitiva a ser feliz, ignorando que hai un mundo aí fóra, a zumbar allea aos problemas do mundo, como unha abella de flor en flor.
Doce Uxía, cómo envexo a túa inocencia. Se foses un verso colocaríate no bico de Novoneyra, o teu amado poeta. Serías pois o máis vulnerable verso d’Os Eidos.
Ela Fala, ri, canta.
E eu sigo cuberto de envexa. A carraxe non era máis que unha reacción lóxica, resposta ao meu pecado capital… Quen me dera ser unha abella, e voar por entre as flores da terra de Uxío Novoneyra, ignorando que existe un mundo fóra da miña burbulla…

domingo, 9 de mayo de 2010

No sabe, no contesta


Tengo frio en los pies y la música está demasiado alta. Cállate y escucha lo que nunca dijiste por no decir, por no hacer, todo va "bien". Enterrabas cada cosa sin dejarme verla siquiera. No duele, duele lo pasado. El no intento de acercamiento, el no intento de ser alguien más que cualquiera, exacto. El ir por la calle, silencio; el sentarme a tu lado, silencio; el no sé, me da igual, a donde tu quieras, silencio. Las horas perdidas y una mirada clavada en el suelo algún martes por la tarde. Mentir sin decir nada. Los segundos asaltos nunca fueron buenos, así que podremos dormir tranquilos. No hay rencor, hay rabia. El tanto hablar a la inversa, silencio.


"Dame un beso en la frente y dime que todo irá mal"